De Pyreneeën over

Vrijdag 19 augustus

In alle vroegte (het begint net licht te worden) vertrekken we een voor een richting de Pyreneeën. Door de zenuwen voor deze zware etappe vergeet ik eerst mijn stok en dan mijn lunch. Uiteindelijk ben ik dan toch op weg. Het gaat het dorp uit en gelijk steil omhoog. Waarheen kan ik niet zien, want alles is opnieuw in een dikke mist gehuld. Ik merk goed dat mijn rugzak lichter is, de tent terugsturen was dus een goed besluit. Hijgend en zwetend vinden de pelgrims hun weg naar boven. Het is zwaar, maar ik merk goed dat mijn conditie in orde is, want ik kan gestaag door blijven lopen waar anderen puffend op hun stokken hangen. Na negen kilometer door de mist is er koffie in de refuge daar. Daarna begint de mist een beetje op te lossen, of eigenlijk lopen wij er bovenuit. Achterom kijken bevindt het dal zich in een dik wolkenpak, met de bergtoppen erbovenuit stekend. Een fantastisch gezicht! Wat hoger gekomen wordt de weg minder steil en is het echt genieten. Lopend over ‘alpenweides’, met kuddes schapen, koeien en paarden, enorme gieren in de lucht, een zonnetje en een aardige wind; het is echt prachtig! Ik maak veel foto’s van al dit moois. Ondanks dat de weg lang is en soms nog zwaar, loop ik zonder verdere moeite omhoog. Eenmaal boven op 1450 meter blijkt de Spaanse kant wolkenvrij, en zien we Roncevalles beneden in het dal liggen. Na een lange pauze wagen we de afdaling. We kiezen voor de gemakkelijke variant, in plaats van door het bos. Zonder problemen arriveren we bij de auberge. Deze auberge is een van de grootste op de route. Er kunnen 200 man in. De grote zalen zijn verdeeld in compartimenten van vier bedden. Allemaal met een kluis voor je tas en van alle gemakken voorzien. Deze herberg is dan ook net geopend en er is voor 3,5 miljoen in geïnvesteerd. De herberg zit ’s avonds helemaal vol. Toch merk je weinig van al deze mensen, dus dat hebben ze goed gedaan! Vroeg naar bed, want het was toch wel een vermoeiende dag,

Zaterdag 20 augustus

We (Elian en ik lopen nog steeds een soort van samen op) starten vroeg voor de 26 kilometer naar Larosoanna. Het landschap hier in Spanje is weer totaal anders. Bergen met droge valleien ertussen. De rest is bedekt met een soort pijnboombossen. Het is drukkend warm en de warme lucht blijft tussen de bomen hangen, waardoor de lucht doordrongen wordt met de heerlijke geur van warme naaldbossen. Zo ruikt het alleen op vakantie! De bomen houden gelukkig ook de meeste zon tegen, waardoor ik het goed te doen vind. Ook vandaag zitten er weer wat flinke klimmetjes bij. Steiler dan gisteren, maar minder lang. Ik weet niet wat ik liever heb. De route is druk, maar de hoeveelheid mensen stoort me niet. Doordat iedereen met hetzelfde bezig is krijg ik een beetje een festivalgevoel, een soort grote ‘familie’. De enige die me storen zijn de ‘dagtochtenmensen’, die op hun gymschoentjes en in nette kleertjes zonder een druppeltje zweet rondlopen. Ik ben er nog niet uit waarom zij mij zo irriteren. Het voelt alsof zij iets, dat voor mij heel belangrijk is, niet naar waarde schatten. Deze tocht is voor mij meer dan een gewone wandeling of vakantie, en dat lijkt het voor hun niet. Ik probeer echter dit te accepteren, want iedereen moet de camino op z’n eigen manier doen. Weer een leerpuntje voor mij dus. In de middag besluiten we na een korte pauze door te lopen naar Larosoanna. Het gaat lekker, dus dat uurtje kan er wel bij. We wisten echter niet dat de temperatuur inmiddels was opgelopen tot boven de 40 graden, en dat de route weinig beschutting bood, maar nog wel wat venijnige klimmetjes. Het zijn volgens mij de zwaarste kilometers tot nog toe. Doodmoe komen we aan, om neer te ploffen op de stapelbedden van een net zo warme auberge. Hier geldt echter gedeelde smart is halve smart, want iedereen die is doorgelopen kan geen stap meer verzetten. Ook de nacht brengt geen verkoeling, wat voor morgen weinig goeds voorspelt.

Zondag 21 augustus

Om de hitte voor te zijn vertrekken we zodra het licht wordt. Het is slechts 15 kilometer naar Pamplona, dus voor de hitte kunnen we daar aankomen. De route loopt het eerste stuk mooi door het bos en langs de rivier. Daarna naderen we Pamplona en lopen we door buitenwijken. We slapen in de Duitse herberg, die wat kleiner is en een ontbijt aanbiedt. Natuurlijk wel veel Duitsers hier. ’s Middags komt de hitte waar we zo bang voor waren. Omdat het zondag is, is alles gesloten (inclusief de kathedraal). Het is te heet om rond te lopen. Dan maar tapas eten in een barretje en daarna een middagdutje. Deze hitte put je echt uit. Ik wilde vandaag mijn schoenen laten maken. Er is hier een schoenmaker en mijn zolen zijn echt versleten. Ik weet niet wanneer een volgende mogelijkheid zich voordoet. Maar omdat het zondag is, is de schoenmaker dicht. Na veel twijfelen besluit ik nog een dag in Pamplona te blijven. Het is een gezellige stad, ik heb nog niks kunnen bekijken en morgen lijkt weer erg heet te worden. Dat betekent wel dat ik afscheid moet nemen van Elian. De kans is echter groot dat ik hem weer tegenkom als hij een rustdag ‘opneemt’.

Maandag 22 augustus

Ik heb aardig geslapen vannacht. Ik lag op een vrouwenkamer, en dat levert toch minder gesnurk op. Omdat je maar een nacht in een auberge mag blijven, neem ik mijn intrek in een enigszins vaag (maar wel goedkoop) hotel. Voor slecht 15 euro heb ik een kamer voor mezelf. Geen luxe, maar het voldoet. Zodra mijn schoenen bij de schoenmaker zijn ga ik de stad verkennen. Ik beland in de kathedraal, waar een mis bezig is. Ik versta er niks van, maar het gezang en de sfeer zijn wel bijzonder. Er zijn pelgrims aanwezig die een pelgrimszegen krijgen. Dat maakt het extra speciaal om erbij te zijn. Na de mis ga ik met Art, een Nederlander die hier ook een dagje rust neemt, wat drinken. ’s Middags probeer ik nog de toeristische route over de oude vestingmuren te maken, maar het is te warm en ik ben te moe. Dan maar een siësta. Voor het eten heb ik ook met Art afgesproken. Ook kom ik Chris en Armand weer tegen, dus het wordt een gezellige avond.

Dinsdag 23 augustus

Ik heb slecht geslapen. Wat maken die Spanjaarden een ontzettende herrie. Zijn er eindelijk geen snurkende kamergenoten, krijg ik tot zeker een uur of twaalf gillende kinderen op straat, en daarna nog van alles tot twee uur ’s nachts. Ondanks de hitte dus toch maar het raam dicht, en met oordopjes val ik uiteindelijk in slaap. Om er dus niet veel later om zes uur weer uit te rollen, want ook vandaag worden weer hoge temperaturen verwacht. De ochtenden zijn vaak wel te doen, meestal ook met wat bewolking. Het is dus zaak zo veel mogelijk kilometers in de ochtend te maken. Vandaag is de route ook onbeschut en zit er een flinke klim in. Het is nog donker als ik start, maar gelukkig niet lang. De route is, als de stad achter ons ligt, prachtig. Glooiende bergen met akkerland en bosjes. De klim valt me mee. De vermoeidheid van gisteren lijkt weg en het lopen gaat goed. Bovenop de berg staat het bekende kunstwerk met uit metaal gesneden pelgrims, vechtend met de wind. Natuurlijk wordt hier volop gefotografeerd. Die houden jullie allemaal te goed! De afdaling is pittig, maar ik vind het Spaanse desolate landschap prachtig en vermaak me wel. Ik ben in Puenta la Reina in een moderne herberg beland, met internetmogelijkheden. Eindelijk dus weer een kans om mijn blog bij te werken. Ik heb goede hoop dat dat in Spanje weer wat regelmatiger gaat lukken. Zo kunnen jullie dit laatste stuk, want zo voelt het voor mij wel, op de voet volgen.