Laatste stukje Frankrijk
Donderdag 11 augustus
Onze hospitalero loopt het eerste stuk met ons mee. Hij is echt totaal bevlogen van de Camino. Al meerdere keren heeft hij hem gelopen en ook dit jaar gaat hij weer de weg op. Hij kan er ook erg aanstekelijk over vertellen, en zonder wijn is hij best te volgen. Onderweg vinden we een stappenteller, vast door een eerdere pelgrim verloren. We nemen hem maar mee. Het is wederom een lange etappe, maar overzichtelijk op te delen in stukken van dorpje naar dorpje. De omgeving is mooi en het lopen gaat goed. Ook de langere afstanden gaan steeds gemakkelijker.
De route gaat vandaag naar Mont de Marsan, waar ik op de camping wil gaan staan. We volgen weer eens een oud spoortraject omgetoverd tot fietspad. Lang achter elkaar rechtdoor dus. Het loopt wel lekker snel, want je hoeft niet echt de weg te zoeken. Onderweg vragen we nog eens hoe ver het is. Niet ver meer, maar de camping blijkt gesloten. Dan maar weer naar de gite.
Vrijdag 12 augustus
In de gite blijkt nog iemand te zijn ‘overgebleven’ van de vorige dag. Hij is zijn stappenteller verloren en had gisteravond de gite gebeld met het verzoek of de lopers van vandaag er naar wilden uitkijken. De boodschap hadden wij niet gekregen, maar de stappenteller hebben we wel gevonden! Deze pelgrim bleek de Belg te zijn die al een hele lange tijd een dag voor me loopt. Grappig om hem nu te ontmoeten! De etappe van vandaag is een makkie, want maar twintig kilometer. De lange boswegen zijn verleden tijd. Vlak voor Saint Sever zien we in de verte de Belg lopen en hebben ze een leuke steile klim in de route gebracht. Vanaf de rivier beneden is het tegen de berg op om in het stadje boven te komen. Een voor een komen we dus hijgend en bezweet op het terras boven aan. De VVV, waar de sleutel van de gite kan worden gehaald, is nog gesloten. Dat wordt dus wachten op het terras. Saint Sever heeft ook een camping, die lag beneden bij de rivier. De gite zit echter in een oud klooster, dus daar wil ik wel graag slapen! Als we eindelijk de sleutel hebben, blijkt het echter een mooie moderne gite te zijn. Van het oude klooster merk je binnen niks meer, en van buiten had het ieder ander oud gebouw kunnen zijn. Maar het gaat om het idee. Het klooster zelf is niet te bezoeken vanwege een feest (alweer), en ook het museum is om deze reden dicht. Dan maar boodschappen doen en wat rondhangen. Eind van de middag komt nog een vierde pelgrim aanwandelen. Ook hij had een rustdag genomen, maar in een hotel, zodat we hem niet zijn tegen gekomen. ’s Avonds gaan we met z’n vieren eten en wordt het nog best gezellig.
Zaterdag 13 augustus
Opnieuw een korte etappe, dus heel vroeg op weg hoeven we niet. Toch staan we tegen acht uur klaar om te vertrekken. De 16 km zijn overzichtelijk in te delen met pauzes in kleine stadjes. Omdat we met z’n drieen elkaar bij de eerste kerk tegen komen, lopen we gezamenlijk op. Kerken zijn zo’n beetje de vaste stopplaatsen. Ze liggen midden in het dorp, dus meestal langs de route, en hebben vaak een pleintje met bankjes. Het is merkbaar dat de Pyreneeen dichterbij komen, want er zitten weer wat aardige klimmetjes in de route. Zonder moeite loop ik echter naar boven, dus dat geeft hoop voor de echte bergen. In Hagetmau wil ik graag op de camping blijven, maar omdat deze vol is beland ik toch weer in de gite. Door de korte route is de hele middag vrij te besteden. Ik bezoek de crypte van Saint Girons en doe wat boodschappen. In de tussentijd is er een vijfde pelgrim bij gekomen, met zoveel tegelijk ben ik nog nooit geweest. Als er ’s avonds ook nog twee fietsende Belgen arriveren is de gite vol! Alvast een heel klein tipje van de sluier hoe het in Spanje gaat worden. Ook ’s nachts is het een gesnurk van jewelste, kan ik daar ook vast aan wennen. Bovendien is het heel erg warm, en dan met vier man op een kamer! Zo is dus het echte pelgrimsleven!
Zondag 14 augustus
Er wacht ons een lange etappe en een hete dag, dus rond zes uur ’s ochtends is het al een drukte van jewelste in de gite. Bovendien gaan we vandaag weer klimmen en kunnen we met een beetje geluk een eerste glimp opvangen van de Pyreneeen. We gaan gezamenlijk van start, maar raken elkaar al snel kwijt. Met name door de pittige klimmetjes zoekt iedereen al snel z’n eigen tempo op. Het valt me een beetje zwaar vandaag. Misschien door de onrustige nacht, maar ik heb nog geen duidelijk patroon kunnen ontdekken in wat nu zorgt dat ik goed loop, en wat voor een slechte dag. Onderweg komen we elkaar toch regelmatig tegen, wat erg grappig is. Op de eerste heuvel is het zicht beperkt, maar iets later is met wat moeite toch de omtrek van de Pyreneeen te ontwaren. Hoge bergtoppen zijn als schimmen achter de lagere bergketen zichtbaar. Heel indrukwekkend, wetende dat je daar heen en vooral overheen moet. Aangekomen in Orthez, we hebben het allemaal weer gered, blijken we een ontzettend leuke gite te hebben. Een binnenplein van een huis met een torentje. Een trap geeft toegang tot een deur in de toren, waarachter zich een wenteltrap bevindt die toegang geeft tot de gite op de tweede verdieping. Na de gebruikelijke douche en koffie ga ik de stad verkennen. Het is een belangrijke oude stad met resten van een oud kasteel. De toren van het kasteel staat er nog en is te bezoeken. Ondanks de lange etappe heb ik nog genoeg puf om naar boven te klimmen. De moeite wordt beloond met een fantastisch uitzicht op de (nog steeds in wolken gehulde) Pyreneeen. Een rondje door de stad en langs de rivier levert ook mooie plaatjes op. Nu toch wel wat moe keer ik terug in de gite. Eten doen we vanavond bij de chinees, aangezien bijna alles op zondag is gesloten. Het is heerlijk, maar duurt erg lang. Pas laat lig ik dus in bed. ’s Nachts wordt de rust weer verstoord door gesnurk. Ik zal er aan moeten wennen.
Maandag 15 augustus
We zijn er allemaal weer vroeg bij. Als in zo’n gite de eerste op staat, is de rest ook wakker. Na de gebruikelijke stop bij de bakker gaan we over de oude brug op weg. Al snel valt het groepje uit elkaar en loopt ieder voor zich. Zowel Elian (de Belg) als ik missen ergens de afslag en besluiten een eind via de weg door te lopen om de route verderop weer op te pakken. Bijkomend voordeel is dat dit ook wat korter is. Het is vandaag regelmatig stevig klimmen over steile bospaden. Ik voel me vandaag echter prima, en loop het zonder problemen. De etappe eindigt in Sauveterre de Bearn, maar daar zijn geen overnachtingsmogelijkheden. Er is wel een camping, maar na de laatste twee ervaringen durfde ik zonder uitwijkmogelijkheid de gok niet aan. Met z’n drieen hebben we dan ook een gite geboekt met diner, even verder op de route. Daar aangekomen horen we van de eigenaar dat JeanRene niet komt. Hij was er al rond twaalf uur en loopt door naar de volgende plaats. Vreemd, want na bijna twee weken gezamenlijk optrekken is hij nu ineens weg, zonder afscheid. Maar ook dat is de Camino denk ik. Mensen komen en gaan. Soms kom je ze later weer tegen, vaak ook niet.
Dinsdag 16 augustus
Met z’n tweeen gaan we vanochtend op stap. Een soort tien kleine negertjes, en toen waren er nog twee. Ook vandaag kunnen we weer wat flinke klimmetjes verwachten. Klimmetjes, want meer dan een paar honderd meter is het niet. Toch merk ik dat ik onrustig ben. Een beetje zenuwachtig voor wat de komende dagen komen gaat. Spanje schijnt een wereld van verschil te zijn met Frankrijk. Net nu ik een beetje aan de Franse manier van leven gewend ben geraakt. Ook ben ik na ruim twee maanden lopen toch nog onzeker of ik het wel kan. Beetje stom natuurlijk, want dat heb ik eigenlijk al wel bewezen. Ik spreek mezelf dus eens streng toe, en daarna gaat het weer beter. Vandaag kom ik ook langs het punt waar de drie Franse routes samenkomen; die van Le Puy, vanuit Tours/Parijs en Vezelay. Dat betekent dus ook meer pelgrims. Om die reden is de gite even na Ostabat al geboekt, en kan ik op mijn gemak lopen. Ik drink koffie in Saint Palais en ga dan op pad naar de ‘Steen van Gibraltar’, die de samenkomst van de wegen aanduidt. Van daaruit is ook de berg zichtbaar met bovenop een kapel en een fantastisch uitzicht op de omgeven. Het is even doorbijten omhoog, maar het is het waard. Voor me zie ik meerdere pelgrims omhoog klimmen. Met name de route uit Le Puy is best druk. Als ik rond drie uur aankom bij de gite verwacht ik dus een heleboel pelgrims, maar ik ben de eerste! Voordeel: niet wachten op een douche. De gite ligt prachtig. De Pyreneeen komen langzaam uit de wolken te voorschijn. Ik ben natuurlijk wel eerder in de bergen geweest, maar het feit dat ik hierheen ben gelopen maakt de beleving veel intenser! Morgen arriveer ik aan de voet van de berg die naar Spanje leidt. Daar neem ik een dag rust, voordat ik me op de Camino stort.
Woensdag 17 augustus
Ik ben vroeg wakker en kan dus voordat de meute zich op de douche stort me wassen. Na het ontbijt maakt iedereen zich klaar om te vertekken. Alles om ons heen bevindt zich in de mist. Achter elkaar verdwijnen de pelgrims de mist in, op weg naar de Pyreneeen. De route loopt veel over onverharde paden, maar wel steeds in de buurt van de de grote weg. Als de mist wat optrekt blijken alle pelgrims op een kluitje te lopen. Ik vind het maar niks en wacht tot de grote golf wat voorbij is. Daarna kan ik alleen en in mijn eigen tempo genieten van de omgeving. Het landschap is hier echt bergachtig en de huizen kan ik het best omschrijven als ‘alpenhuizen’; wit met rood en zwart en veel luiken en balkonnetjes. Het ziet er allemaal erg gezellig uit. In St. Jean Pied de Port aangekomen ga ik eerst een stempel en informatie halen bij de pelgrimsopvang. Er staat een aardige rij. Behalve de lopers komen hier echt treinladingen pelgrims aan om te starten. Als ze voor de gein mijn rugzak wegen, blijkt deze 16 kilo te zijn. En dat is zonder water en veel proviand! Geen wonder dat ik het soms best zwaar vond. Maar ik ben er groot en sterk van geworden. Vanaf morgen wordt het minder, want ik ga mijn tent en matje terug sturen. Die ga ik in Spanje denk ik niet gebruiken. Nog een nachtje hier op de camping om afscheid te nemen, want het kost moeite deze ‘zekerheid’ los te laten. Maar misschien moet ik het juist daarom doen. Helaas is de laatste middag op de camping een beetje druilerig, en neem ik mijn toevlucht in de vele winkeltjes en cafeetjes van het stadje. Het is hier ontzettend toeristisch en ook dat is wel even wennen. Ik ga dan ook vroeg naar bed om nog wat van mijn tentje te genieten.
Donderdag 18 augustus
Vandaag een vrije dag en…..het regent. Niet zo leuk, maar liever vandaag dan morgen als ik de bergen over moet. Ook Elian (de belg) heeft besloten wat mooier weer af te wachten voor de oversteek. Kunnen we de Camino dus gezamenlijk voortzetten. Ik doe vandaag nog wat inkopen (lakenzak voor de warme nachten en regenhoes voor de motregen) en natuurlijk van alles wat ik niet nodig heb en met mijn tent terug naar huis stuur. De tent en het matje passen precies in de doos, met nog wat extra. Uiteindelijk stuur ik vier kilo terug, dus mijn rugzak wordt aardig wat lichter. Ik heb vannacht gereserveerd in l’ Esprit du Chemin. Dit is een pelgrimsgite van twee Nederlanders met ook een erg mooie website, waar ik tijdens de voorbereiding veelvuldig gebruik van heb gemaakt. Ik doe de was en schrijf wat kaarten naar de familie. Later op de dag komen ook Armand en Chris aan. Dit is het stel Nederlanders dat ik in Bourges al ben tegen gekomen. Zij hebben al die tijd een dag achter mij gelopen, dus het is leuk om bij te praten en ervaringen te delen. ’s Avonds eten we in de gite. Er zijn veel verschillende nationaliteiten aanwezig, dus het is snel schakelen. Wel erg gezellig!
Één reactie
Heeft ze eindelijk internet, kan ze niet meer inloggen op haar blog. Dus dan maar zo. Veel leesplezier. Morgen en overmorgen komt de rest.