De weg van Vezelay zonder rugzak

Zondag 10 juli
Vandaag een rustdag. Die had ik vooraf al ingepland. Dimitri is jarig, dus die moet ik zeker even bellen! Verder doe ik eigenlijk de hele dag niks. Ik bekijk de gidsen voor de volgende etappe naar St. Jean Pied de Port, in totaal 38 dagen lopen. Ik maak gebruik van de gids ‘Le Chemin de Vezelay’ van JeanYves Gregoire. Dit is, volgens de gids, de kortste route naar St. Jean Pied de Port. De GR is bijvoorbeeld al een paar honderd kilometer langer. Nadeel van deze gids is, dat er gebruik wordt gemaakt van verschillende route-aanduidingen. Soms wordt de GR gevolgd, soms de ‘historische weg van Vezelay’, en soms is er helemaal geen markering. Ik weet nog niet of ik dit prettig vind, dus dat moet ik echt even uitproberen. Verder lekker bijkletsen met mijn ouders. Weinig spannends te melden dus over deze dag.

Maandag 11 juli
De eerste dag sinds weken dat ik zonder grote rugzak loop. Het voelt in het begin wat onwennig, een beetje ‘niet echt’. Het loopt wel heel veel sneller! In Vezelay ga ik nog even langs bij de ‘Amis des Pelerins’ en krijg ook daar een stempel. Dan zeg ik dit leuke plaatsje gedag en loop omlaag de poort uit. Onderweg omlaag kan ik toch wat winkeltjes niet weerstaan. Ik hoef het tenslotte nu niet allemaal mee te zeulen de rest van de reis. Ik ga op weg met mijn nieuwe boekje. Ik volg voorlopig de route van de historische weg, later komt ook de GR erbij. Het loopt door bos en akkerland, maar het landschap is hier gevarieerder dan op het laatste stuk van de GR. Onderweg kom ik nog een Nederlandse pelgrim tegen. Zij loopt de ‘historische weg’ en we zien al wel wat verschillen in de route. We lopen een eindje samen op en kletsen wat over ‘pelgrimszaken’. Leuk om eindelijk eens iemand tegen te komen en ervaringen te kunnen delen. Zij had ook nog niemand gezien, maar was dan ook pas een paar dagen onderweg. Ze loopt dit jaar een deel van de route. Doordat ik nu zonder rugzak loop, ga ik ineens supersnel. Veel te vroeg ben ik bij het eindpunt. Gelukkig zijn mijn ouders ook vroeg, en omdat op maandag alles dicht is, hebben we het plaatsje heel erg snel gezien. Snel nog wat boodschappen doen bij een ‘supermarche’ en dan lekker terug naar de tent. Geen zoeken naar een camping, een winkeltje of restaurantje dat open is en op de grond zitten. Eigenlijk is het een beetje vakantie tijdens de pelgrimstocht.

Dinsdag 12 juli
’s Ochtends word ik weer afgezet bij het eindpunt van de vorige dag. De route loopt opnieuw door bos en akkers. De weersvoorspellingen zijn dat het een hete dag zal worden, afgesloten met onweer in de avond. Door de warmte verwacht ik iets minder snel te lopen, maar ook nu ga ik weer als een speer. De ‘ophaaltijden’ moeten daarop dus worden aangepast. Het is ’s ochtends vroeg al heel erg drukkend warm. Al snel wordt het echter bewolkt en in de verte hangt een donkerblauwe lucht. Het laatste stuk van de route loopt prachtig over een bergkam door akkers en langs bosjes, maar in de verte zie ik het onweer dichterbij komen. En met onweer loop ik liever niet op een bergkam door akkers! Een beetje doorlopen dus. Net iets te vroeg, ik moet nog twee kilometer, barst eerst de regen en daarna ook het onweer los. Ik schuil bij een bosje onder mijn regencape. In de verte wordt het al lichter, dus daar wil ik op wachten. Het onweer blijft echter een beetje hangen, dus loop ik toch maar in de regencape verder. Al snel ben ik in het plaatsje Varzy, waar op een trapje onder een luifel nog meer pelgrims zitten te wachten tot de regen ophoudt. Het zijn Fransen en ook zij lopen dit jaar slechts een deel van de route. Ze wachten verder op het opengaan van de winkel en de camping. Pelgrimeren bestaat blijkbaar voor een groot deel ook uit wachten. Gelukkig heb je geen haast en ga je meestal die dag toch nergens meer heen. Je geduld wordt in ieder geval goed op de proef gesteld. Ik ben inmiddels al erg goed geworden in wachten op van alles en nog wat. Nu mag ik op mijn ouders wachten, want ik ben veel te vroeg. Nog even een stempel halen bij de VVV en ik wordt al opgepikt. Het onweert nog steeds, maar later in de middag breekt de zon weer door en kunnen we nog even lekker in de zon liggen.

Woensdag 13 juli
Alweer de derde dag zonder grote rugzak. Ik begin er al aan te wennen, en dan met name aan het tempo waarin je dan kunt lopen. En het gemak! Met zo’n grote rugtas voel je je af en toe toch wel een beetje een lastdier. Ondanks dat je aan het gewicht gewend raakt, voel je wel constant dat je het draagt. Het lopen, en dan met name omhoog, gaat veel zwaarder en langzamer. Ook de routegids begint te wennen. Tot nog toe heb ik geen hinder ondervonden van het volgen van verschillende markeringen. Vandaag is er echter een andere ‘handicap’. Het heeft de hele nacht geregend en ook overdag blijft het vochtig en miezerig. Bovendien is de temperatuur ineens gehalveerd en komt niet boven de 15 graden uit, met regen en een frisse wind. Koud dus! Ik loop de hele dag met mijn jas aan, en pauzeren kan maar kort, anders koel je te veel af. Ondanks dat het opnieuw een mooie route is, voelt de etappe dus toch zwaar aan. Korte stops en snel doorlopen omdat het regent, of omdat je het koud hebt. Weer net voordat ik het eindpunt bereik, ik moet nog iets meer dan een kilometer, gaat het echt regenen. Maar dan zie ik ineens weer iemand opduiken op de weg, waar ik al de hele dag niemand tegenkom. Mijn ouders zijn me iets tegemoet gereden. Dat komt nu precies goed uit! Snel terug naar de camping de warme caravan in. Wat een luxe!