Einde van de Via Monastica

De eerste mijlpaal heb ik gehaald. Hieronder een samenvatting van de afgelopen dagen.

Zaterdag:

De laatste avond met Dimitri samen gaat snel. Helaas is het weer erg slecht en kunnen we niet afsluiten op een zonnig terras. Het afscheid was best moeilijk, maar ik heb ook zin om verder te gaan. Met gemengde gevoelens loop ik terug van het station. Ik zie hem nu drie maanden niet, maar ik heb wel zin in het lopen. De eerste dag is gelijk mooi. De fietspaden maken (tijdelijk) plaats voor bos en weilanden. Het is heerlijk even niet over asfalt te hoeven. Ook beter voor mijn heup, die steeds meer begon op te spelen. Nu had ik dat altijd al, maar voornamelijk bij het lopen op asfalt, en dat doen we al bijna een week. Ik kom langs klimrotsen waar het druk is met klimmers. Dan zou het pad om een uitstekende rots moeten gaan, maar dat ligt helemaal onder water. Ik zie in ieder geval geen pad. Dat wordt dus over de berg heen. Het is een steile klim, en even steile afdaling. Mijn benen zijn er niet blij mee.

Even verder gaat het door weiland en vind ik een tweede hindernis op mijn pad; een stier. Na vergeefs wachten gaat hij niet vanzelf weg, dus met knikkende knieen erlangs. Hij blijft me aanstaren en snuift wat. Toch wel opgelucht loop ik verder. Het bos maakt weer plaats voor fietspaden, en later voor wegbermen. Het laatste stuk gaat moeizaam, en natuurlijk loop ik eerst verkeerd voor de camping. Uiteindelijk kom ik er toch en mag ik voor 2 euro 92 een nachtje staan. Zo blijf ik wel binnen budget! Een stel dronken Fransen houdt mij (en de rest van de camping) wakker, maar tegen twaalven wordt het toch stil en val ik in slaap.

Zondag:

Vandaag wil het niet zo lukken. Komt dit omdat Dimitri nu weg is, door de Fransen van vannacht of door de berg van gisteren. Mijn benen zijn duidelijk nog niet gewend aan klimmen met bagage, want ze doen enorm pijn. De route gaat vandaag weer langs de Maas. Volgens de planning loop ik vandaag 28 km, met opnieuw wat bergen erbij, en dat vind ik niet zo’n goed idee. Ik stop dus in Hierges, waar ik een leuke kamer vind. Om de benen wel een beetje in beweging te houden loop ik naar de kasteelruine boven het dorp. ’s Avonds eet ik waar ik ook slaap. Blijkbaar een populaire plek, want het terras zit de hele dag vol. Om alles echt in stijl te houden komt de gitaar erbij en worden er franse chansons gezongen. Een geslaagde tussenstop!

Maandag:

Als ik opsta regent het, maar na het ontbijt wordt het droog. Vol goede moed ga ik op pad. Het gaat gelijk omhoog door het bos. Erg mooie route met uitzicht over de hele omgeving. Ik ben wel blij dat ik dit gisteren niet heb gedaan. Als snel ben ik bij het eerste dorp, waar helemaal niks is. Ik kan nu kort via de weg doorlopen of lang over de berg. Ik kies voor kort. Al snel zit ik in Treignes op een terras voor de lunch. Als ik verder loop ben ik de route kwijt, maar geen nood, daar zijn de streepjes weer. De omschrijving is niet duidelijk, dus volg ik de streepjes bergop. Boven aangekomen blijk ik juist het stuk dat ik had afgesneden te hebben gelopen! Haastige spoed…. Terug weer naar beneden. Door dit omlopen kom ik wel een troep wilde zwijnen tegen met jongen. Best eng, die beesten heten vast niet voor niks ‘wild’.

Ik vind de route terug waar ik was fout gelopen (was ook niet erg duidelijk) en de rest gaat eigenlijk heel snel. Ik kom op een camping in Olloy sur Viroin, waar het natuurlijk begint te regenen. Dan maar douchen en naar bed.

Dinsdag:

De regen is opgehouden, maar het ziet er nog steeds dreigend uit. Alles dus nat ingepakt en op weg. Het is een lange etappe vandaag, zonder de mogelijkheid om tussentijds eerder te stoppen. De hele etappe loopt door bos, urenlang bos waar je niemand tegenkomt. Aan de uitgesleten sluiproutes om opstakels heen zie je dat het pad wel regelmatig wordt belopen. Een mooie route dus met bos, beekjes en bemoste grond. Als ik stop om bosbessen te plukken, hoor ik vlakbij weer zwijnen ‘gillen’. Ik weet niet of ze onderling ruzie hebben of mij willen wegjagen, maar dat laatste is gelukt.

Iets minder relaxed loop ik verder door het bos. Al snel kom ik weer in de bewoonde wereld en kan ik op zoek naar een hotelletje. Campings zal ik de komende week niet veel tegenkomen. Ik slaap in Rocroi, nu dus definitief in Frankrijk. Een klein vestingstadje dat al die tijd onveranderd lijkt, behalve dan de auto’s. Morgen start ik met de route die het genootschap hier in Frankrijk heeft uitgezet. Deze route kort de GR654, die ik tot Vezelay zal volgen, met twee dagen in. Ik ben benieuwd!

Share this...

Facebook

Whatsapp

Pinterest

Twitter

Linkedin

Email

Print