Chatillon-Verres 22 km
Als ik wakker wordt voel k me prima. Weinig last nog van het eten en de wijn van gisteravond. Het hotel heeft geen ontbijt, maar er is al een barretje open. Ik twijfel of ik stop voor koffie, maar besluit op weg te gaan. Het gaat gelijk omhoog naar de kerk, daarna nog meer steil omhoog en al snel ligt Chatillon een eind onder mij. Ik kom na de eerste klim een Italiaanse pelgrim tegen. Hij loopt nu vier dagen en moet daarna weer aan het werk. Hij loopt ook tot aan Verres, dus ik zal hem nog wel tegenkomen onderweg.
De route loopt prachtig hoog hoven het dal en volgt het oude irrigatiesysteem. Het water loopt soms naast de weg, soms eronder en dendert soms met grof geweld een eind omlaag. Als de route ineens steil omhoog gaat tot aan Eem kasteelruine en vervolgens gelijk weer omlaag duikt, blijkt dat dit de toeristische route is. Na gisteren valt het klimmen zwaar. De tweede dag is altijd de moeilijkste, en als de route dan ook pittig is, wordt het dus dubbel zwaar. Toch gaat het nog best aardig. Mijn Italiaanse vriend achter mij haalt me niet in, dus zo langzaam gaat het blijkbaar niet.
De route is aangegeven met gele bordjes waarop de eerstvolgende interessante plaats is genoemd en hoe lang je daar over loopt. De hele ochtend loop ik dus al maar de kerk van Montjovet. Daar aangekomen blijkt deze dicht. Dan maar op het bankje wat eten en uitrusten. Als ik naar het hoogteprofiel kijk, wordt ook het laatste deel het zwaarst. Ook de Italiaan meldt zich teleurgesteld bij de dichte kerk. Lunchpauze!
Het boekje loog niet en direct na de kerk gaat het steil omhoog. Ik loop nog een stuk over een oude Romeinse weg met steeds prachtig uitzicht op het dal. Vervolgens wordt het in het bos echt klimmen en klauteren. Over stenen, rotsen en glibberige grindpaadjes. De Grote St. Bernard is er niks bij. De route loopt vervolgens langs de flank van de berg. Gelukkig staat er een hekje, want naast het pad gaat het bijna loodrecht omlaag. De bergflank lijkt zo steil, dat ik me afvraag hoe ik hier in hemelsnaam weer vanaf ga komen. Het uitzicht en de omgeving maken de zware route gelukkig goed. Mijn vermoeden van een lastige afdaling komt uit als ik een keienweg nog net niet loodrecht omlaag volg. Het is bijna niet te doen en mijn benen en voeten protesteren. Eenmaal beneden maak ik het met ze goed door ze te laten afkoelen in de ijskoude wasplaats van het dorp. Nu gaat het laatste vlakke stuk langs de weg ook wel lukken.
Vanavond slaap ik zoals een pelgrim behoort te doen in een pelgrimsherberg, in Italië een Ostello genoemd. Het is niet druk, en na vandaag slaap ik volgens mij overal. Mijn routegidsje maakt me blij met de belofte van een gemakkelijke etappe morgen. Die kan ik wel gebruiken!
