Aosta-Chatillon 28 Km
Ik sta bijtijds op, maar hen geen zin om me te haasten. Ik verwacht vsndaag een lange en zware dag, dus ik neem een uitgebreid ontbijt. Gebakken eieren met kaas en spek! Ik neem ook een stuk van de zelfgebakken taart. Erg lekker, de rest gaat in de rugzak mee. Zo wordt ie nog zwaarder! Met alles ingepakt, water en fruit en taart is het toch weer een zware rugzak geworden. Als dat maar goed komt.
De zon schijnt en vol goede moed ga ik op weg. Het begin is goed te doen. Veel asfaltwegen de stad uit en de bergen in. Het loopt geleidelijk omhoog. Al snel kom ik een andere pelgrim tegen. Een Nederlander die al twee en halve maand onderweg is. Hij loopt een stukje terug want zijn gids geeft aan dat hij de hoofdroute moet verlaten. Later pikt hij hem dan weer op. Ik volg braaf de gids van de European Association. Ik vermoed niet altijd de kortste en gemakkelijkste route, maar wel het best gemarkeerd.
De route loopt langs de hellingen van de berg evenwijdig aan het Aosta dal langzaam omhoog. Ik vind de tas te zwaar, maar het lukt wel. Volgende keer toch nog weer minder meenemen. Van de warmte en de inspanning krijg ik hoodfpijn. Dat heb ik altijd als ik nog niet gewend ben, waarschijnlijk is het morgen over. Ik wacht dus even kn de schaduw om af te koelen. Dan zie ik mijn medepelgrim een verkeerde kant op lopen. Ik zwaai en hij zit zo weer op de route. We besluiten een stuk samen te lopen en kletsen over de bijzondere ervaring van het pelgrimeren en andere dingen. Soms zijn we ook lange tijd stil en genieten we van de omgeving.
De route is erg mooi. De zwaarte valt nog mee. Onderweg maken we dankbaar gebruik van de waterbakken om af te koelen, want de zon doet goed z’n best. In Chambave laat ik mijn medepelgrim, waarvan ik niet eens zijn naam weet, achter. Hij heeft daar een rustdag, dus ik weet ook niet of we elkaar nog gaan tegenkomen. Zelf loop ik door naar Chatillon, waar ik een hotel heb gereserveerd.
Tot nog toe gong het aardig voor een eerste dag, maar het venijn zit weer in de staart. Natuurlijk toch wat moe van de lange reis en van de al 20 km gelooen heuvels, vallen de refelijk steile stijgingen en dalingen me tegen. Behoorlijk moe kom ik in Chatillon aan.
Als ik wacht op de eigenaar om de deur open te doen, kom ik Silvia tegen. Zij blijft daar een week om Engelse les te geven. Aangezien we allebei alleen zijn besluiten we af te spreken voor het eten. Ik kan nog even in bad en een beetje bijkomen, dus tegen de tijd dat we vertrekken gaat het wel weer. Het wordt een gezellige avond. Hopelijk heb ik er morgenochtend geen spijt van 😉