Aankomst in Santiago

Zaterdag 17 september

Ik voel me ’s ochtends weer heel wat beter. Vol goede moed ga ik op weg. De zon komt net op en het berglandschap is prachtig, de berglucht lekker fris. Dieper in het dal hangen de wolken, waar ik eerst nog bovenloop. Het levert mooie plaatjes op. Met het landschap lijkt ook het seizoen verandert. Hier wijst alles op herfst. De kou die al een beetje in de lucht zit, verkleurde bladeren en eikels en kastanjes die uit de bomen vallen. In het dal is het fris en mistig. Terwijl ik afdaal zie ik de pelgrims voor me in de mist verdwijnen, totdat ik er zelf ook instap. Gelukkig is het onder de wolken droog en minder koud. Ik loop vandaag naar Samos. Hier staat het oudste klooster van Europa, en er zit een albergue in. Dat wil ik natuurlijk niet missen! Het is slechts 20 km, maar vooral klimmen willen mijn benen nog steeds niet. De route is weer fantastisch en totaal anders dan wat ik tot nog toe zag; veel groen, beekjes en weilanden omzoomd door opgestapelde stenen. Ook de huizen lijken op dezelfde manier bij elkaar gestapeld te zijn. Veelvuldig gebruik van leisteen op met name de daken maakt het plaatje af. Totaal niet wat je bij Spanje verwacht. De bewoners hieren lijken dan ook meer historische overeenkomst te hebben met Ieren dan met Spanjaarden. Al om een uur bereik ik het klooster. Vanaf de berg gezien is het een enorm complex. De albergue gaat pas om drie uur open en voor het eerst op de Camino is er een rugzakrij. Dit is een rij van rugzakken in volgorde van aankomst. Zo hoef je zelf niet in de rij te blijven en kun je vast het stadje bekijken.

Ik kom de tijd door met wat eten en kletsen, en als de herberg open gaat ga ik eerst maar een uurtje op bed liggen. Ik heb het koud en ben doodmoe. Misschien toch een koutje? Zodra het klooster open gaat, ga ik met een rondleiding mee. Een groot deel van het klooster wordt nog gebruikt en is niet te bezoeken. De rondleiding gaat wel door de kloostergang, de tuin en de kerk. In de jaren 50 is hier een grote brand geweest, die veel heeft verwoest. In die tijd zijn de muren van het klooster door moderne schilders opnieuw beschilderd. Het is heel modern, maar prachtig gedaan. Na het klooster ga ik wat eten met een Nederlander die ik al eerder ben tegen gekomen. Om half acht gaan we naar de Vespers in de kerk. Hierbij zingen de monniken gebeden, onder begeleiding van het orgel. Het zijn niet de beste zangers, maar de sfeer is bijzonder om mee te maken. Daarna op tijd naar bed, want ik voel me nog steeds niet echt top.

Zondag 18 september

Vannacht heb ik aardig liggen zweten, dus alles lijkt op een koutje te duiden. Vanuit Samos is het een eenzame, maar prachtige weg door het bos terug naar Sarrria, waar de hoofdroute loopt. De route naar Samos was nl een alternatief, waarbij je iets omloopt. In Sarria starten ook de mensen voor de laatste 100 km. Als je dit loopt krijg je ook de oorkonde, en het is een populaire wandelvakantie voor mensen die weinig tijd hebben. Omdat ik pas in de middag in Sarria aankom, merk ik er nog weinig van. Ik loop vandaag verder door de bergen in, naar Ferrerios. Het gaat weer aardig omhoog, maar de kracht in mijn benen lijkt weer wat terug te komen. Onderweg passeer ik de 100 km paal. Al enige tijd (vanaf ongeveer O’Ceibrero) staat om de 500 meter een ‘mijlpaal’ met de afstand tot Santiago. Deze klopt echter niet meer, omdat de route inmiddels verlegd is. Er is echter geen nieuwe markering voor in de plaats gekomen, dus zet ik deze ‘mijlpaal’ maar op de foto. In Ferrerios zit een eenvoudige herberg. Gelukkig is er nog plaatst. Een eenvoudige pelgrimsmaaltijd, dagboek bijwerken en slapen. Ik voel me nog steeds wat vermoeider dan normaal. Toch is het ergste volgens mij wel voorbij.

Maandag 19 september

Vanuit Ferrerios is het eerst 8 km omlaag naar Portomarin. Het ontbijt was weer niet echt voldoende om een tijdje op te lopen, dus een korte stop is noodzakelijk om weer wat energie aan te vullen. De dag begint koud, maar als de zon doorbreekt is het heerlijk wandelweer. Na de tussenstop gaat het steeds beter. Mijn oude vorm lijkt weer terug en ik loop lekker door. De drukte van de laatste 100 km wordt nu wel goed duidelijk. Groepen van wel 40 wandelaars moet je passeren. Schoolreisjes, bedrijfsuitjes, alles kom je tegen. Ik vind het maar niks. De Camino is de Camino niet meer, maar een toeristische attractie geworden. Deze mensen zullen ook de beste bedoelingen hebben, maar ik heb moeite met deze ‘last-minute’ pelgrims. Met wat moeite lukt het echter steeds om redelijk alleen door de bossen te lopen. Het gaat vandaag weer zo lekker, dat ik besluit nog wat door te lopen. Dan zijn de komende afsluitende dagen eenvoudig. Ik kom uit in Palas de Rei, na ongeveer 35 km, waar de albergue nog plaats heeft. Er is verder weinig te doen, dus opnieuw vroeg naar bed.

Dinsdag 20 september

Als ik rond half 8 mijn spullen pak om te vertekken ligt de hele zaal nog te slapen. Echt ongelooflijk, dat heb ik de hele weg nog niet meegemaakt! Vreemd genoeg blijkt het onderweg al wel druk. Toch denk ik dat ik de echt grote groepen nu nog voor ben. Ik heb er moeite mee om van de wandeling te genieten. Het geklets en getreuzel van de ‘ nieuwe’ lopers irriteert me. Liefst sla ik deze laatste 100 km over, maar ironisch genoeg krijg je alleen een oorkonde als je deze hebt gelopen. Onderweg kom ik oude bekenden tegen; een Duits stel (dat volgens mij geen stel is, maar wel altijd samen loopt). Hij komt uit Duitsland gelopen en zij vanaf de Spaanse grens. Zij hebben hetzelfde gevoel als ik, en zijn blij weer bekenden in deze meute tegen te komen. Niet zo lang terug kende je bijna iedereen op de weg. Nu ben je echt alleen. Voor mij wel weer een uitdaging. Toch zijn er ook nu wel leuke nieuwe ontmoetingen. Zoals de groep Belgen die met een georganiseerde reis mee zijn. Op z’n Belgisch kom ik ze steeds al etend met een biertje tegen. Ook ’s avonds in Ribadiso is het gezellig met drie Duitsers die bij mij op de zaal liggen. Ik moet mijn vooroordeel over de 100 km-pelgrims dus wat bijstellen. Toch zou het prettiger zijn als er wat minder van zouden zijn! Nog twee dagen volhouden, dan mag ik weer genieten van de rust van de Camino de Finisterre. Wel samen met Dimitri, en daar kijk ik met de dag meer naar uit!

Woensdag 21 september

De op een na laatste etappe! Om zeven uur sta ik op. Iedereen ligt nog in bed, maar overal gaan alarmen af. Als ik terugkom van het wassen, is iedereen vertrokken. Wassen deze mensen zich ’s ochtends niet? Voor mij is het een van de ochtendrituelen die ik de hele reis heb vol gehouden. Zonder wasbeurt ben ik niet wakker en voelt het niet goed. Nu iedereen weg is kan ik op mijn gemak mijn tas pakken en zo veel herrie maken als ik wil. Daarna ga ik nog ontbijten en dan op weg. Iedereen is al even onderweg, dus het eerste stuk is heerlijk rustig. Het is mistig in de ochtend, wat een speciale sfeer geeft. De zon lost de mist echter snel op. Het is maar 22 km vandaag, dus ik heb geen haast. Dat is maar goed ook, want ik ben veel tijd kwijt met het proberen grote groepen te vermijden. Als ik heerlijk alleen (althans voor zover ik kan zien) door het bos loop, komt er ineens van rechts zo’n veertig man het pad op. Gedaan met de rust! De eerste paar koffietentjes sla ik vanwege de drukte ook maar over. Dan loop ik langs een klein tentje waar bijna niemand zit. Perfect! Ik bestel gebakken eieren met chorizo, als een soort tweede ontbijt. Hiermee moet ik de rest van de dag wel kunnen uitlopen. Voordeel van deze stop is ook dat veel mensen voorbij lopen, en de Camino daarna weer wat rustiger is. De route loopt vandaag door eucalyptusbossen. Grote hoge bomen, het voelt een beetje tropisch aan en het ruikt heerlijk. Onderweg kom ik nog mijn nieuwe Duitse en Belgische vrienden tegen. Ook loop ik een stukje op met een Nederlander die ook al even loopt. Kortom, best een gezellige dag, eigenlijk een beetje als ‘vanouds’. Al snel ben ik in Arca, de laatste slaapmogelijkheid voor Santiago. Er is nu nog plek, eind van de dag zal alles hier vol zijn. Ik hoor van Jenny en William dat er in Santiago veel problemen zijn met bedwantsen. Omdat ik daar niet op zit te wachten de laatste dag (als je ze tegenkomt moet al je kleding, slaapzak enz ontsmet worden), besluit ik een hotel te boeken in Santiago. Ik vind via internet een leuk en niet zo duur hotel, dus dat is geregeld. Hierdoor is vanavond wel mijn laatste avond in een albergue op een slaapzaal. Een gedenkwaardig moment. Ik zal deze slaapzalen nog gaan missen straks! Ik eet heerlijke pasta bij een Italiaans restaurantje. Wat heb ik dat ook gemist. Soms weet je pas dat je iets hebt gemist als je het na lange tijd weer krijgt! Dat wordt thuis straks een openbaring. Hopelijk ga ik dan nog meer waarderen wat ik al heb!

Donderdag 22 september

Ik slaap onrustig. Misschien toch de spanning van de laatste dag. Rond half 8 vertrek ik als een van de laatsten uit de herberg. Het is nog donker buiten. Het licht komt al wat door, maar is nog onvoldoende om door te dringen in de eucalyptusbossen. Met hoofdlampje op ga ik op pad. De laatste etappe naar Santiago! Het voelt onwerkelijk. Ik probeer me voor te stellen hoe het voelde zonder wandelen, en of ik het zal gaan missen. Ik kijk ook wel uit om weer iets anders te gaan doen. Wandelen geeft echter veel rust. Het leven is eenvoudig als je wandeelt. Lopen, eten en slapen. Echt nadenken hoef je niet, dus geestelijk rust je enorm uit. Ook het dagelijks bewegen en buiten zijn voelt heel goed. Die dingen zal ik wel missen; de eenvoud, de natuur en het bewegen. Ik zou dit straks thuis graag meer willen integreren in mijn leven. Hoe weet ik nog niet, misschien iets om straks met Dimitri samen over na te denken. Voordat ik naar huis ga hebben we natuurlijk eerst nog een week samen hier! Al nadenkend en mijmerend is het inmiddels licht geworden. Er komt iemand van achter aanlopen, en dat blijkt Elian (de Belg waarmee ik in Franrijk een paar weken heb gelopen) te zijn. Echt fantastisch dat ik hem de laatste etappe tegen het lijf loop! We kletsen over onze ervaringen. Allebei hebben we veel gehoord hoe bijzonder mensen het vinden en hoe goed dat we zo’n eind hebben gelopen. Voor ons is het echter voorbij gevlogen. De tijd gaat ongemerkt en wij hebben het nooit als zwaar ervaren. Iedere dag was weer bijzonder en leuk, ook nu nog. De route is vandaag een stuk rustiger dan de afgelopen dagen. Veel mensen zijn extra vroeg gestart om op tijd bij de pelgrimsmis om twaalf uur te zijn. Wij gaan daar morgen heen en hebben geen haast. Gelukkig maar, want ik had al visioenen van een avondvierdaagse! We lopen als vanouds samen op. Zonder veel woorden. Elian blijft vannacht nog voor Compostella slapen, op de Monte Gozo. De plek vanwaar pelgrims het eerste zicht op Santiago hebben. Ik had verwacht dat dit een emotioneel moment zou zijn, zoals bij Reims en Vezelay. Er is op de berg echter alleen een grote stad te zien, en het doet me nu niks. Ik zeg Elian gedag tot morgen en loop alleen de berg af en de stad door. Het laatste uurtje. Dan wandel ik het plein voor de cathedraal op. Het voelt heel vreemd. Na maanden lopen ben ik er. Ik word ontvangen en gefeliciteerd door de mensen die ik met name de laatste dagen heb leren kennen. Logisch, want ook zij komen vandaag aan. Het voelt allemaal wat verloren. Als ik weer alleen ben komen toch de tranen. Vier maanden lopen, en dan ineens is het voorbij. Tenminste dat deel dat ik alleen heb gedaan. Ik sms Christina, die niet veel later op het plein is. Heerlijk om vertrouwde gezichten te zien. Ik zoek mijn hotel en we besteden de middag met rondkijken, bijkletsen en praatjes maken met veel oude bekenden die al eerder aankwamen. Ook Chris en Armand zijn er gelukkig nog, zodat we ervaringen kunnen delen en afscheid kunnen nemen. Langzaam begin ik aan het idee te wennen, dat ik toch echt ben aangekomen. Ik verheug me op de week hier samen met Dimitri, daarna zie ik wel wat er komt!

Share this...

Facebook

Whatsapp

Pinterest

Twitter

Linkedin

Email

Print