Laatste Loodjes
Dinsdag 13 september
Vanuit Foncebadon is het slechts een paar kilometer naar het Croce del Ferro. Een belangrijk symbool van de Camino. Pelgrims laten hier stenen achter, als symbool voor een ‘last’ die ze meedragen en met het lopen van de Camino willen achterlaten. Ook ik heb een steen van huis uit meegenomen, die ik hier achterlaat. In het donker lopen we omhoog, om de zonsopkomst bij het Croce mee te maken. Doordat het kruis echter aan de andere kant van de berg ligt, is de zonsopkomst minder spectaculair dan verwacht. Wel hadden meer mensen dat idee, dus is het er redelijk druk. De berg stenen om het kruis heen is enorm, zeker een paar meter hoog. Je kunt er opklimmen om je eigen steen achter te laten. Ik laat hier mijn hart van rozenkwarts achter, dat vijf jaar lang naast mijn bed lag. Ik had verwacht dat het een heel emotioneel moment zou zijn, maar dat valt erg mee. We nemen foto’s en ontbijten op de picknickplaats. Veel later dan gepland lopen we verder naar Ponferrada. De route gaat nog een klein stuk omhoog, om daarna via prachtige bergpaadjes af te dalen naar de rivier. Het landschap is hier prachtig en de route gaat er dwars doorheen. De lucht ruikt naar allerlei verschillende kruiden, een ervaring die niet in woord of beeld te vatten is. Het is warm, maar de bergwind maakt het draaglijk. We dalen af over stenige paadjes tussen heide, kruiden en speciale kastanjebomen. Het is pittig, maar ik geniet van de omgeving en de avontuurlijke route. Doordat we zo laat zijn vandaag, is de weg rustiger. Soms vragen we ons af waar iedereen is. Het laatste stuk naar Ponferrada loopt langs de weg. De bergwind is verdwenen en de temperatuur loopt snel op. Het is dus even doorbijten dit laatste uur. Gelukkig is er nog zat plaatst in de albergue, waar we pas tegen vieren aankomen. Snel douchen, even liggen en dan de stad in voor boodschappen, sightseeing en avondeten. De oude stad wordt gedomineerd door een groot kasteel van de Tempeliers. Het is helemaal gerenoveerd en open voor bezoek. Het is een kasteel zoals je het als klein kind in sprookjes ziet, met torens, kantelen en een ophaalbrug. Met een audiotour lopen we rond. In het nieuwe gerenoveerde deel is een tentoonstelling van prachtige oude boeken, van bijbels tot wetenschappelijke werken. Allemaal prachtig versierd met tekeningen. De boeken komen uit de collectie van musea over de hele wereld, en zijn volgens mij een fortuin waard. Ik breng er iig aardig wat tijd door. Het avondeten is weer een eenvoudig pelgrimsmenu, goedkoop en snel. Daarna vroeg naar bed na deze lange dag.
Woensdag 14 september
We zijn een van de eersten die opstaan, als om half zes de wekker gaat. En dat terwijl we op een grote zaal liggen! Waar zijn de fanatiekelingen gebleven die om half vijf opstaan en met hoofdlampjes op vertrekken? Misschien zijn ze ver vooruit, omdat ze langere afstanden lopen. Of ze staan later op, nu de hitte minder lijkt te worden. Gelukkig zijn er nog genoeg vroege vogels die vanuit andere slaapzalen komen. We hebben ons eigen ontbijt en vertrekken niet veel later in het donker de stad uit. Ponferrada is een grote stad, dus het duurt ruim een uur voordat we de bebouwde kom verlaten. Daarna volgen vele voorstadjes die profiteren van de grote stad. Erg spannend is de route vandaag dus niet. Het laatste stuk is wel mooi, en loopt door wijngaarden. Dit gebied heeft door zijn ligging een apart klimaat, waardoor druiven hier goed groeien. De boerenfamikies zijn op het land bezig om de druiven te plukken. Jong en oud werken mee. Het lijkt me zwaar werk, zo de hele dag gebogen staan in de volle zon. Die zon doet vandaag weer goed z’n best, en rond elf uur loopt het water al over mijn rug. Zo warm is het lang niet geweest. Gelukkig zijn we vrij snel in Villafranca de la Bierza. Onderweg kregen we reclame van een nieuwe herberg die ons wel aansprak. Aangekomen blijken we allemaal ‘enkele’ bedden te hebben (ipv stapelbedden) met dekbed en een eigen nachtkastje met bedlampje! De douches zijn luxe ‘massagedouches’ waar we heerlijk lang onderstaan. Wat een luxe allemaal voor maar 8 euro! ’s Avonds bij het eten blijkt het vandaag een dorpsfeestdag te zijn. Er staat een groot podium en alle terrassen lopen vol. Jan en Gerard blijken hier ook te zijn, terwijl ik had verwacht na de rustdag alle bekenden kwijt te zijn. We zitten tot laat (althans voor pelgrims) op het terras en bekijken het optreden van Galileo. Een soort Abba dat chachachas speelt! We gaan rond half tien terug en ons luxe bed in. Morgen wacht ons een zware dag.
Donderdag 15 september
In het donker verlaten we de herberg. Het is weliswaar 26 km vandaag, maar we hebben besloten de ‘Dragonte-route’ te lopen. Deze etappe naar O’Cebreiro kent drie varianten: een eenvoudige zonder bergen, de Camino Duro met een berg en de Dragonte met drie bergen. Volgens de gids is de laatste de mooiste, en de zwaarste. Maar inmiddels zijn we wat gewend en durven we het aan. Een groot stuk gaat over onverharde wegen, maar we beginnen de eerste vijf kilometer over asfalt. Nadat het in het donker even zoeken was naar de juiste route (vreemd genoeg zijn de varianten niet of slecht gemarkeerd) gaat het bergop. Al snel lopen we te zweten en te puffen, maar het uitzicht op het dal met de opkomende zon maakt veel goed. Zodra we de verharde weg verlaten is het zoeken naar het juiste pad. De route wordt minder veel gelopen, waardoor planten de paden overwoekeren. Mijn ervaring met overgroeide paden in Frankrijk komt nu goed van pas, en ik vind het pad. We gaan flink omlaag om aan de andere kant van het dal weer omhoog te klimmen. Het voelt fantastisch om op de toppen van de bergen te lopen en we genieten van de stukken die niet zo steil zijn. Omhoog is het weer gokken waar de route loopt, want signalering is er niet. Ook hier lopen we in een keer, wel na wat twijfelen, goed. Is het ervaring of gewoon geluk? De klim is op sommige stukken zwaar. We lopen door slaperige dorpjes die schilderachtig tegen de heuvels liggen. Het leven lijkt hier zwaar, veel huizen staan leeg of zijn vervallen. Het is een arme streek die erg oneuropees aandoet. De zon is inmiddels gaan schijnen, om het extra zwaar te maken. Vol goede moed beginnen we de laatste klim. Ze hebben wel het moeilijkste voor het laatst bewaard. Na een rustig, maar prachtig begin gaat het steil omhoog in de hete zon. Het is flink zweten en helemaal kapot komen we in het laatste dorpje voor ons eindpunt aan. Het is nog 6 km, maar we hebben echt een lange pauze nodig. Ik bel de albergue, waar we gereserveerd hebben, dat we iets later zijn. We rusten uit in de schaduw, en krijgen van een aardige mevrouw tomaten uit haar tuin. De lekkerste tomaat die ik ooit heb geproefd! Dan gaan we het gevecht met de berg weer aan. Het is nog een klein stukje omhoog, voordat de afdaling begint. Gelukkig niet zo steil meer. De gids waarschuwt echter voor een moeilijke afdaling, vanwege overgroeide paden en geen bewegwijzering. Blijkbaar is er het afgelopen jaar wat verbeterd, want de paden zijn redelijk eenvoudig en met bordjes op cruciale punten. De gids leert ons ook dat het weer aan de andere kant van de berg totaal anders is. Door de bergen wordt de vochtige oceaanlucht omhoog gestuwd en ontstaat er regen. Helaas is de gids hierin wel correct; we zijn de berg net over als er onweer losbarst. Gelukkig zijn we snel beneden en in de albergue voordat het echt noodweer wordt. ’s Avonds horen we dat we een enorme prestatie hebben neergezet. We zijn veel sneller dan de gemiddelde loper over de Dragonte-route en een van de weinigen die niet zijn verdwaald. Toch leuk zo’n compliment na een dag hard werken!
Vrijdag 16 september
Om half zeven staan we klaar voor het ontbijt, zoals afgesproken. De hospitalero heeft zich echter verslapen. Er staat echter bruin brood op het menu (een zeldzaamheid hier), dus daar willen we wel op wachten. Bovendien gaan we de eerst 8 km opnieuw steil klimmen. Wat extra energie kunnen we hiervoor wel gebruiken. Uiteindelijk gaan we om acht uur op pad. Een voordeel is dat het nu licht is en we het stenige pad en het prachtige uitzicht nu kunnen zien. De klim is pittig en de hellingen van gisteren zitten nog aardig in de benen. Het veranderde landschap is nu heel duidelijk. Enorm groen, met veel loofbossen en beekjes. De temperatuur is ook ineens gehalveerd. Liepen we gisteren nog te zweten in ruim 30 graden, nu lopen we met jassen aan. Christine en ik hadden al afgesproken de laatste week alleen te lopen. Zo kunnen we alles wat er is gebeurd nog eens op een rijtje zetten en deze reis voor onszelf afsluiten. ’s Avonds kunnen we elkaar dan weer treffen. Toch lopen we ongemerkt steeds met elkaar op. De planning is om door te lopen naar Triacastela, maar ik kom vandaag niet vooruit. Zijn het de bergen van gisteren, de vermoeidheid die gaat opspelen, een koutje of misschien een beetje van alles? Ik heb nog een dag speling en besluit naar mijn lichaam te luisteren en eerder te stoppen. Christina loopt door, zij heeft geen speling als ze nog naar Finisterra wil doorlopen. We spreken de 22e af in Santiago. ’s Avonds voelen we ons allebei wat rottig eronder. Maar ook nu geldt dat je je eigen Camino moet lopen, en afscheid nemen hoort erbij! Ik blijf in Fonfria, waar ik een ‘prive’kamer met twee andere vrouwen deel. In ieder geval geen gesnurk vannacht!