Weer alleen op weg

Donderdag 28 juli
Ik ben weer alleen. Al mijn spullen zitten weer in mijn rugzak. Een aantal zaken laat ik achter en nieuwe voorraad neem ik weer mee. Op de oude brug van St. Leonard de Noblat over de Vienne nemen we afscheid. Mijn ‘vakantie’ is voorbij, het is weer tijd voor het echte werk. Het voelt een beetje vreemd. Met het aftellen van deze drie weken samen kreeg ik ook een beetje een gevoel van aftellen. Ik heb echter nog twee maanden te gaan en zit net op de helft. Dat is dus weer even omschakelen. Na het afscheid start ik enthousiast de berg op te lopen. Het gaat erg voorspoedig. Boven nog een prachtig uitzicht op St. Leonard de Noblat. De route is mooi, maar opnieuw veel asfalt. Mijn flitsende start wordt later afgestraft, als ik op de helft van de route al behoorlijk moe ben. Dat is dus het effect van vijftien kilo op je rug! Na een lange pauze ben ik weer wat bij gekomen en start ik de laatste saaie kilometers naar Limoges. Het nadeel van grote steden is dat je eerst uren door buitenwijken en industriegebied moet om in het centrum te komen. En ook al ben ik normaal gek op grote steden, tijdens wandelvakanties vallen ze vaak uit de toon: te druk en te groot. Ook nu heb ik dat gevoel en voel ik me een beetje verloren. Om nog iets van de stad te zien, neem ik ook hier het toeristische treintje. Binnen een uurtje zie ik alle hoogtepunten, zonder te hoeven lopen! Ik tracteer mezelf vandaag op een luxe hotel met bad. Dan kan ik er weer even tegenaan. Na het bad val ik snel in slaap. Het was een vermoeiende dag.

Vrijdag 29 juli
Heerlijk geslapen in mijn luxe kamer. Ik kom dan ook weer wat moeilijk op gang. Bovendien start de etappe met een speurtocht door de stad op basis van straatnamen. Bijna twee uur ben ik bezig de bebouwde kom uit te komen. De route de rest van de dag gaat weer vooral over asfalt. Ik ben wat moe en concentreer me op het lopen, en zie zo niet veel van de omgeving. Heel noemenswaardig is het overigens niet. In de middag wordt het aardig warm en ik neem wat extra pauzes. Tegen vijf uur kom ik aan in Flavignac. Ik loop langs de gite het dorp binnen, twijfel even, maar besluit toch de camping te zoeken. De beheerster van de gite heeft me echter gezien en roept me om te vragen of ik in de gite wil slapen. De gite ziet er mooi uit en ik besluit te blijven. De voordelen van een privedouche, keukentje en een logboek om het pelgrimsgevoel weer op te halen, halen me over. Later kom ik in het dorp een duitse pelgrim tegen, die ook in de gite blijft slapen. Hij is vandaag in Limoges gestart en wil in twee weken naar St. Jean Pied de Port lopen (normaal drie weken). Ik kan dus weer een avondje Duits oefenen, wat lastig is als je net het frans onder de knie krijgt. We gaan nog wat drinken en dan richting bed. Hierbert (zo heet hij echt) wil morgen om zes uur starten, want hij wil een dubbele etappe lopen. Ik houd het morgen op rond negen uur vertekken.

Zaterdag 30 juli
Ik heb redelijk geslapen. Mijn medepelgrim snurkte gelukkig niet, dus de uit voorzorg klaargelegde oordopjes waren niet nodig. Toch was ik heel vroeg wakker, waarna ik niet meer kon slapen. Toen ik weer wat wegdoezelde ging Hierbert opstaan. Ik kon toen hij weg was gelukkig nog een tijdje rustig blijven liggen, maar hoe zal dat zijn met heel veel mensen in de gite? Ik zal het wel zien. Omdat de hitte momenteel meevalt (rond de 25 graden in de middag) is vroeg vertrekken nog niet noodzakelijk. Rond half tien ga ik ook eindelijk eens op weg. Vandaag volg ik niet de historische weg, maar volgens de beheerder van de gite is mijn route deze keer niet alleen korter maar ook mooier. De route vermijdt nl een drukke verkeersweg, en loopt mooi door bos en weides. Ik wil de etappe van vandaag ook iets inkorten. De route morgen is korter, en door vandaag minder te lopen worden het twee etappes van ongeveer 20 km. Helaas is de gite waar ik wil slapen gesloten vanwege een dorpsfeest, en wordt het dus toch de volledige etappe naar La Coquille. Omdat de camping enkele kilometers buiten het dorp ligt, wijk ik uit naar de refuge. Dit is een pelgrimsopvang, waar vrijwilligers steeds een paar weken verblijven om de pelgrims op te vangen. Over het algemeen zijn de vrijwilligers zelf ook pelgrim geweest. Ik tref twee dames, die ook heerlijk voor mij koken. Ik ben opnieuw de enige pelgrim. Toch hebben de dames in de twee weken dat ze daar zijn 40 pelgrims opgevangen! Ooit moet ik deze mensen toch eens tegenkomen. Na het avondeten en wat kletsen ga ik naar bed. De lange etappe en het lange ‘mondeling frans’, want zo voelt het wel een beetje om de hele avond frans te praten, hebben me moe gemaakt.

Zondag 31 juli
Alweer de laatste dag van de maand. Nog twee hele maanden te gaan. Vreemd genoeg heb ik meer gevoel bij deze twee maanden, dan ik had bij de vier maanden aan het begin. Het lijkt mij nog ongelooflijk lang. Als ik echter terug kijk zijn de eerste twee maanden omgevlogen. Zo halverwege heb ik wel het gevoel dat ik rustiger ben geworden. Het is goed eens van een afstandje naar je ‘normale’ leven te kijken. Zo ga je een hoop zaken toch wel waarderen die je anders voor lief neemt. Vandaag dus een korte etappe, maar wel een hele mooie over veel onverharde wegen. Aan het eind krijg ik alvast een voorproefje van de etappe van morgen. Ik loop een stuk van de route Napoleon. Oude romeinse wegen die Napoleon nieuw leven inblies met zijn troepen. Kenmerkend aan deze wegen is dat ze de korste route door het landschap nemen, oftewel rechtdoor. Was het vandaag een kilometer of drie, morgen gaat het gedurende zeker 8 km rechtdoor! Gelukkig kan ik eerst bijkomen op de camping in Thiviers. Ik ben aardig moe en heb niet veel puf om het plaatsje te bekijken. Ik bekijk in plaats daarvan de folders over de omgeving, met alles wat ik deze keer niet zal bezoeken. Misschien iets voor de toekomst, ooit nog eens.

Share this...

Facebook

Whatsapp

Pinterest

Twitter

Linkedin

Email

Print