Weer even inkomen
Ik had ontzettend veel zin om weer te gaan lopen, maar toch is zo’n eerste dag weer spannend. Dat ligt denk ik vooral aan mij. Ik vraag me namelijk iedere keer weer af of ik het wel ga halen (nog nooit een probleem geweest), of mijn tas niet te zwaar is (altijd) en of ik niet verdwaal (zelden). Dus ook dit jaar toch weer spannend. Na een paar uur loop ik dat er altijd wel uit.
De routegids belooft een oninteressante wandeling door industriegebied en voorsteden. Nadat ik de stad uit ben en de hoofdweg verlaat loop ik door landelijk gebied met mooie huizen. Zo erg is dit toch niet? De eerste twee uur gaan prima zo. Onderweg haal ik nog een stempel bij een informatiepunt. De mevrouw daar vraagt of ze de herberg voor vanavond voor me kan reserveren. Misschien wel een goed idee en kwaad kan het zeker niet. Ik rust wat in het dorpje en loop dan verder.
Al snel bereik ik het aangekondigde industriegebied. Vanaf hier gaat het alleen nog maar door industrie en steden. Gelukkig zijn er wel overal voetpaden, zodat ik niet constant hoef op te letten om niet aangereden te worden. Mijn goede humeur wordt weer wat minder en zoals ieder jaar vraag ik me af waarom ik dit ook alweer doe. Gelukkig ben ik hierin niet de enige. Tosca Nieterink schrijft dat ze iedere keer weer chagarijnig aankomt na zo’n dag als deze, maar er is zo veel wat het dan weer goed maakt! Een uurtje later ben je het alweer vergeten. En een jaar later helemaal, dus ga je steeds weer op reis! De mooie momenten blijven hangen, en dat zijn er vele. Als ik even uitrust op de witte marmeren trappen van een kerk en uitkijk over de heuvels is het weer zo’n mooi moment. Daar doe ik het toch voor! De andere stukken moet je even doorheen, zoals vandaag.
Een meneer onderweg wijst me erop dat ik nog vier kilometer moet lopen tot Altopascio, waar ik slaap. Dat lukt nog wel! Gelukkig gaat de route dan even van de drukke weg door een bosje en langs een oude kerk. Vroeger was deze plek juist een druk kruispunt in de verder moeilijk door te trekken moerassen. Zo blij als ik ben met even wat rust en stilte waren ze vroeger met de drukte! Een grappig idee.
Na de stilte en natuur waar ik weer wat energie van krijg is het nog best een stuk langs een weg naar Altopascio. De herberg ligt in het oude kloostercomplex. Ik meld me bij de bibliotheek, waar ik een van de mooiste stempels van de route krijg. Ik ben een van de eerste in de herberg, maar van twee Franse mannen die vlak na mij aankomen, hoor ik dat de herberg vannacht vol is. Maar goed dat die dame dus voor me heeft gereserveerd. De plek van de herberg is prachtig. Ook dit is waarom ik toch steeds weer ga lopen. De ervaringen blijven heel bijzonder!
