De Monsteretappe
Iedere wandelvakantie heeft er een: een Monsteretappe. Zo’n etappe waar je tegenop ziet en die je liefst wat had ingekort, maar dat kan dan weer niet. Mijn Monsteretappe voor deze vakantie was vandaag. Volgens Francis van de pelgrimsopvang ook een pittige etappe. Ik sta dus om zes uur op om op tijd te vertrekken. Slapen lukt toch niet meer, dus dan maar snel op weg. De campingbeheerder heb ik niet gezien, dus dat is een goedkoop nachtje. De tent is nog kletsnat van de condens als ik hem inpak. Zodra ik ga lopen ben ik al blij met mijn besluit om vroeg op te staan. Het is nog heerlijk koel en de zon heeft nog wel een paar uurtjes nodig om over de berghelling heen te komen. Daarnaast loop ik de eerste uren door een ‘gorge’ naar de bron van de Loue. De rivier stroomt de hele tijd zo’n tien meter onder mij, wat ook lekker verkoeling geeft. De route is prachtig. Alsof je door een sprookjesbos wandelt met overal verschillende soorten mos op de bomen en stenen en de blauw/groene rivier die constant ruist. Hier en daar is de route wat klauteren en met een rugzak dus oppassen. Je bent hartstikke topzwaar, dus als je je evenwicht verliest lig je zo languit. Ik ben weer erg blij met mijn stok. Dat helpt enorm!
Tussen de lastige stukken door is de route redelijk eenvoudig en ik kan dus genieten van de prachtige omgeving. Eenmaal boven wacht een restaurantje met taart en koffie. Ik zie er zeker hongerig uit, want ik krijg een kwart punt appeltaart! En die gaat idd gemakkelijk op. Ondanks dat het best lekker gaat schiet ik nog niet zo op. Slechts acht km in drie uur. Dat krijg je met dat geklauter.
Het tweede deel ziet er op papier ook niet aantrekkelijk uit. Nog een keer zo’n eind stijgen, maar dan steiler. Tot op 822 meter hoogte. Ik ga in deze etappe de Jura over, dus hierna wordt het al snel weer vlakker. Het tweede deel is nog pittiger, met name door het voortdurende stijgingspercentage van minimaal 10%. Gelukkig geen geklauter meer maar een gemakkelijke weg. Ook nu loont de moeite weer. Ik kom uit op prachtige weides, waar ik dan ook maar gelijk een tijdje in ga liggen om bij te komen. Nog tien km te gaan. Zoals altijd is de aanloop naar een stad nooit leuk. Ik zigzag over het asfalt om de gesmolten plekker te ontwijken. Ik wordt hier vanaf twee kanten gaar gestoomd. Als de zon even achter de wolken verdwijnt voel je de warmte van onderaf. In Pontarlier aangekomen meet de temperatuur 27 graden in de schaduw. Best warm om dan te lopen. De laatste kilometers voelen voor mij meer als voortslepen dan als lopen. En dan is het nog twee km verder naar de camping. Maar niks is zo lekker om na zo’n dag je rugzak af, schoenen uit en languit in het gras gaan liggen! De teller geeft 33 km aan met zo’n 500 meter stijgen. Gemiddeld toch nog 4 km per uur. Ik ben weer trots op mezelf, maar volgende vakantie graag geen Monsteretappes in de planning!!
